H Ελένη Ράντου έχει δικό της σπίτι σε άλλη χώρα και όχι στην Ελλάδα και μάλιστα δεν δίστασε να αποκαλύψει το πού βρίσκεται.
Η ηθοποιός, συναντά στο θέατρο τη Τζάσμιν του Γούντυ Άλλεν και μίλησε για όσα της έχει μάθει μέχρι τώρα.
Η αγαπημένη ηθοποιός θυμήθηκε επίσης τις εποχές που μετά την παράσταση έβγαινε με το θίασο για φαγητό ενώ τώρα όπως χαρακτηριστικά είπε υπάρχει μοναξιά και ο καθένας είναι μόνος του.
Η Τζάσμιν τι σου έχει μάθει μέχρι τώρα;
«Μου έχει μάθει ότι το να κοιτάω μπροστά είναι πολύ σημαντικό. Το να κοιτάω συνέχεια πίσω, να εξαρτιέμαι από το παρελθόν και να μην μπορώ να ισορροπήσω στο παρόν, μπορεί να είναι μοιραίο και θανατηφόρο ψυχικά.
Αυτό που είχα διαβάσει κάποτε και μου άρεσε πολύ είναι ότι, οι επιτυχημένοι άνθρωποι στο μέλλον δεν θα είναι ούτε οι πιο έξυπνοι ούτε οι πιο ταλαντούχοι, θα είναι αυτοί που προσαρμόζονται.
Γιατί οι ρυθμοί και οι αλλαγές θα είναι πια σε δέκατα δευτερολέπτου. Θα είμαστε πια σαν την τεχνολογία. Εάν κολλήσεις με το παλιό κινητό και δεν μάθεις ότι βγήκε ένα πιο εξελιγμένο, μπορεί να σε κρατήσει πίσω. Εγώ είμαι άνθρωπος που μπορεί να κολλήσω πολύ εύκολα.
Για να περάσω στα touch screen κινητά, δεν μπορείς να φανταστείς πόσα χρόνια έκανα. Ήμουν η τελευταία. Οι αλλαγές θα γίνονται τόσο γρήγορα που όποιος κολλάει και δεν προσαρμόζεται θα είναι δυστυχισμένος άνθρωπος.
Ταξιδεύω συχνά στο Λονδίνο, επειδή έχω ένα σπίτι στο Brighton και πηγαινοέρχομαι, οι αλλαγές που γίνονται εκεί είναι καταιγιστικές. Εκεί μιλάνε για το 5G και εμείς τώρα μόλις που μαθαίνουμε το 4G.
Είναι αυτό που λέμε πως ή αλλάζεις, ή πεθαίνεις, ή πέφτεις σε κατάθλιψη. Ας πούμε, εμένα πριν από λίγα χρόνια μου ήταν δύσκολο να φανταστώ ότι μετά την παράσταση δεν θα έβγαινα με τον θίασο για φαγητό και θα γυρνούσα σπίτι».
Τις θυμάμαι και εγώ εκείνες τις εποχές. Τώρα γιατί δεν συμβαίνει λες αυτό;
«Τώρα υπάρχει πολλή μοναξιά. Τώρα ο καθένας είναι μόνος του. Δεν ξέρω τι έχει γίνει. Είναι από τις φορές που έχω συνειδητοποιήσει πόσο το οικονομικό αλλάζει ακόμη και την αισθητική. Και αλλάζει και τις σχέσεις.
Υπάρχει μια εσωστρέφεια και μια έλλειψη εμπιστοσύνης. Δεν γίνονται παρέες, γιατί δεν έχει εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον. Συνέχεια υπάρχει μια αίσθηση ότι ο άλλος είναι απέναντι και είναι εναντίον σου.
Και εγώ το ζω αυτό με τους θιάσους τα τελευταία χρόνια. Η τελευταία παρέα που ένιωσα ότι έκανα ήταν στο Εθνικό, πριν από τέσσερα χρόνια, με τη Φιλουμένα.
Ίσως επειδή εκεί ήμασταν και όλοι υπάλληλοι, δεν υπήρχε η αίσθηση το αφεντικό και οι άλλοι. Από τότε, δεν έχω ξανανιώσει αυτό το «Πάμε όλοι μαζί, αφοσιωμένα, να γουστάρουμε». Αλλάζουμε».
Εσύ άλλαξες;
«Επηρεάζεσαι. Όσο ανοιχτή αγκαλιά και να έχεις, όσες αντοχές, κάποια στιγμή λες:
«Ε, καλύτερα να γυρίσω μόνη μου σπίτι και να δω το σκυλί, παρά να είμαι με μια παρέα που δεν τροφοδοτεί ο ένας τον άλλον με τίποτα».
Εγώ θυμάμαι το σπίτι μου να είναι πάντα γεμάτο από κόσμο, πάντα με παρέες. Τώρα, απομονώθηκαν όλοι, ακόμα και να τους καλέσεις, δεν έρχονται. Άσε που κι εγώ δεν ξέρω πια αν έχω αυτήν τη διάθεση την τόσο κοινωνική.
Καθένας στο καβούκι του, με μια εσωστρέφεια. Και αυτή την εσωστρέφεια τη βλέπω και όταν ταξιδεύω έξω».
Τα βράδια γυρίζεις μόνη σου σπίτι;
«Τις περισσότερες φορές. Ουσιαστικά, εμένα η μέρα μου αρχίζει το βράδυ. Και επειδή όλη η μέρα έχει τόσες υποχρεώσεις, είναι σαν να κλείνει ένας διακόπτης που λέει πως: «Δεν θα έχω έγνοια για το πού είναι το παιδί», «Δεν θα έχω έγνοια για το πού είναι η μάνα μου», «Δεν θα έχω έγνοια για το τι γίνεται με το θέατρο», «Δεν θα έχω έγνοια για τα οικονομικά»».
Γιατί όλοι κοιμούνται, δεν χτυπάνε τα τηλέφωνα, δεν υπάρχουν υποχρεώσεις. Οπότε, είναι στιγμές που παίρνω ανάσα. Τα δικά μου καλοκαίρια είναι οι νύχτες μου. Και μ» αρέσει το ξενύχτι, γιατί εκείνη την ώρα γράφω, εκείνη την ώρα ψάχνομαι, εκείνη την ώρα σκέφτομαι, έχω μια αίσθηση ότι έχω μια ελευθερία παραπάνω.
Απλώς περνάω περισσότερο χρόνο εσωστρέφειας και εσωτερικής διεργασίας απ» ό,τι πέρναγα παλαιότερα. Παλαιότερα, ήθελα πολύ την παρέα, ήθελα πολύ την πλάκα, αυτό που την άλλη μέρα ξυπνάς και δεν θυμάσαι τίποτα, αλλά έχεις μια διάθεση ότι η ζωή είναι ένα ωραίο ταξίδι και όπου μας πάει.
Ε, τώρα θέλω να έχει και ουσία αυτό που ζω ανά πάσα στιγμή. Και τα ταξίδια μου τα επιλέγω να έχουν ουσία, όπως όταν πήγα στην Αιθιοπία. Θέλω κοινωνίες οι οποίες να είναι λιγότερο εντυπωσιακές και πιο ουσιαστικές. Σταδιακά, θέλεις αυτά που κάνεις να γεμίζουν ένα άλλο μέρος της ψυχής σου. Έτσι καταλαβαίνεις και ότι μεγαλώνεις. Αυτό αναζητώ.
Λιγότερο θόρυβο, περισσότερο συναίσθημα», είπε στο down town.
Τις θυμάμαι και εγώ εκείνες τις εποχές. Τώρα γιατί δεν συμβαίνει λες αυτό;
«Τώρα υπάρχει πολλή μοναξιά. Τώρα ο καθένας είναι μόνος του. Δεν ξέρω τι έχει γίνει. Είναι από τις φορές που έχω συνειδητοποιήσει πόσο το οικονομικό αλλάζει ακόμη και την αισθητική. Και αλλάζει και τις σχέσεις.
Υπάρχει μια εσωστρέφεια και μια έλλειψη εμπιστοσύνης. Δεν γίνονται παρέες, γιατί δεν έχει εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον. Συνέχεια υπάρχει μια αίσθηση ότι ο άλλος είναι απέναντι και είναι εναντίον σου.
Και εγώ το ζω αυτό με τους θιάσους τα τελευταία χρόνια. Η τελευταία παρέα που ένιωσα ότι έκανα ήταν στο Εθνικό, πριν από τέσσερα χρόνια, με τη Φιλουμένα.
Ίσως επειδή εκεί ήμασταν και όλοι υπάλληλοι, δεν υπήρχε η αίσθηση το αφεντικό και οι άλλοι. Από τότε, δεν έχω ξανανιώσει αυτό το «Πάμε όλοι μαζί, αφοσιωμένα, να γουστάρουμε». Αλλάζουμε».
Εσύ άλλαξες;
«Επηρεάζεσαι. Όσο ανοιχτή αγκαλιά και να έχεις, όσες αντοχές, κάποια στιγμή λες:
«Ε, καλύτερα να γυρίσω μόνη μου σπίτι και να δω το σκυλί, παρά να είμαι με μια παρέα που δεν τροφοδοτεί ο ένας τον άλλον με τίποτα».
Εγώ θυμάμαι το σπίτι μου να είναι πάντα γεμάτο από κόσμο, πάντα με παρέες. Τώρα, απομονώθηκαν όλοι, ακόμα και να τους καλέσεις, δεν έρχονται. Άσε που κι εγώ δεν ξέρω πια αν έχω αυτήν τη διάθεση την τόσο κοινωνική.
Καθένας στο καβούκι του, με μια εσωστρέφεια. Και αυτή την εσωστρέφεια τη βλέπω και όταν ταξιδεύω έξω».
Τα βράδια γυρίζεις μόνη σου σπίτι;
«Τις περισσότερες φορές. Ουσιαστικά, εμένα η μέρα μου αρχίζει το βράδυ. Και επειδή όλη η μέρα έχει τόσες υποχρεώσεις, είναι σαν να κλείνει ένας διακόπτης που λέει πως: «Δεν θα έχω έγνοια για το πού είναι το παιδί», «Δεν θα έχω έγνοια για το πού είναι η μάνα μου», «Δεν θα έχω έγνοια για το τι γίνεται με το θέατρο», «Δεν θα έχω έγνοια για τα οικονομικά»».
Γιατί όλοι κοιμούνται, δεν χτυπάνε τα τηλέφωνα, δεν υπάρχουν υποχρεώσεις. Οπότε, είναι στιγμές που παίρνω ανάσα. Τα δικά μου καλοκαίρια είναι οι νύχτες μου. Και μ» αρέσει το ξενύχτι, γιατί εκείνη την ώρα γράφω, εκείνη την ώρα ψάχνομαι, εκείνη την ώρα σκέφτομαι, έχω μια αίσθηση ότι έχω μια ελευθερία παραπάνω.
Απλώς περνάω περισσότερο χρόνο εσωστρέφειας και εσωτερικής διεργασίας απ» ό,τι πέρναγα παλαιότερα. Παλαιότερα, ήθελα πολύ την παρέα, ήθελα πολύ την πλάκα, αυτό που την άλλη μέρα ξυπνάς και δεν θυμάσαι τίποτα, αλλά έχεις μια διάθεση ότι η ζωή είναι ένα ωραίο ταξίδι και όπου μας πάει.
Ε, τώρα θέλω να έχει και ουσία αυτό που ζω ανά πάσα στιγμή. Και τα ταξίδια μου τα επιλέγω να έχουν ουσία, όπως όταν πήγα στην Αιθιοπία. Θέλω κοινωνίες οι οποίες να είναι λιγότερο εντυπωσιακές και πιο ουσιαστικές. Σταδιακά, θέλεις αυτά που κάνεις να γεμίζουν ένα άλλο μέρος της ψυχής σου. Έτσι καταλαβαίνεις και ότι μεγαλώνεις. Αυτό αναζητώ.
Λιγότερο θόρυβο, περισσότερο συναίσθημα», είπε στο down town.
Πηγή: www.gossip-tv.gr