Τα λόγια είναι φτωχά σε τέτοιες στιγμές… Χάθηκαν ζωές, εξαφανίστηκαν περιουσίες και κόποι μιας ζωής από την πύρινη λαίλαπα στην Αττική.
Συγκλονισμένη είναι η κοινή γνώμη από την ασύλληπτη τραγωδία έπειτα από τη φονική πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική.
Από τις πρώτες στιγμές οι ηγέτες και οι κυβερνήσεις του κόσμου έχουν εκφράσει και εμπράκτως τη συμπαράστασή τους στην Ελλάδα. Στο εσωτερικό της χώρας, η προσφορά κάθε είδους βοήθειας από όλο τον κόσμο, αποκτά διαστάσεις «κύματος» προς τους πληγέντες, που ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι τους έχει συμβεί. Έχουν φτάσει στο σημείο να μην δέχονται άλλα είδη πρώτης ανάγκης αφού δεν ξέρουν πώς να τα διαχειριστούν καθώς είναι ο αριθμός των προϊόντων που μαζεύτηκαν είναι κυριολεκτικά υπέρογκος.
Το μόνο που απομένει, είναι η έμπρακτη αλληλεγγύη, αγάπη και στήριξη όπως αυτός ο τόπος μας έμαθε χρόνια τώρα. Ο κάθε ένας από εμάς με το δικό του μοναδικό και αξιοθαύμαστο Ελληνικό τρόπο..
Στα social media χιλιάδες χρηστών εκφράζουν συγκλονισμένοι τη συμπαράστασή τους, μέσω του hashtag #PrayForGreece, ανεβάζοντας φωτογραφίες από την τραγωδία στην ανατολική Αττική και εκφράζοντας παράλληλα τα συλλυπητήριά τους στους πληγέντες.
Ένας νοσηλευτής, έγραψε το πιο συγκινητικό το πιο δυνατό μήνυμα προς τον εμπρηστή, τον υπεύθυνο όλου αυτού και πραγματικά σπάει κόκαλα.
“Μαμά, πιάσε με, βοήθησε με, καίγομαι, πονάω πολύ μαμά!
Κι άπλωσε το χεράκι του το κορίτσι κι έπιασε το χέρι της μαμάς. Μόνο που το έκανε θρύψαλα μιας και το χέρι της μαμάς ήταν ήδη στάχτη και σκόνη. Και το κορίτσι κάηκε κι αυτό. Και πονούσε πολύ.
‘Φίλε’ εμπρηστή δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ πονούσε το κορίτσι. Την ώρα που η σάρκα του έλιωνε από τη θεόρατη φλόγα εκείνο ούρλιαζε ‘μαμά, μαμά!’ Αλλά εσύ, ‘φίλε’ εμπρηστή, είχες κάψει και τη μάνα του. Είχες κάψει τα αδέρφια του. Είχες κάψει τον πατέρα του. Είχες κάψει το σπιτικό του. Είχες κάψει ακόμα και την κούκλα του. Καλά βρε αθεόφοβε, φοβήθηκες ακόμα και τη κούκλα του κοριτσιού και την έκαψες; Τί μπορούσε να σου κάνει μια κούκλα; Σε τί θα σε εμπόδιζε;
Εάν περπατήσεις στους δρόμους και τις γειτονίες θα δεις τα κατορθώματα σου, θα δεις και θα μυρίσεις τα αποτελέσματα της σκληρής δουλείας σου. Εικόνες Αποκάλυψης. ‘Φίλε’ εμπρηστή έκανες πολύ καλή δουλειά ομολογουμένως. Δεν άφησες αιχμάλωτους να σε διώξουν. Δεν άφησες ίχνη να σε προδώσουν. Είσαι ο μαέστρος της φωτιάς. Όλοι υποκλίθηκαν στο ταλέντο σου. Και όλοι είναι στάχτη τώρα. Όλα είναι στάχτη τώρα. Έκανες επαγγελματική δουλειά, το ομολογώ. Ελάχιστοι καταφέρνουν το κατόρθωμα σου. Να πάρουν τόσες ζωές χωρίς ούτε μια γρατζουνιά.
Θέλω όμως, ‘φίλε’ εμπρηστή, να σε ρωτήσω ένα και μόνο πράγμα. Πες μου, τώρα που κάθεσαι και βλέπεις το μεγαλείο που προκάλεσες, πώς νιώθεις; Σκέφτεσαι ήδη τις επόμενες επενδυτικές σου κινήσεις ή αισθάνθηκες έστω και για ένα δευτερόλεπτο, τύψεις; Εύχομαι να ισχύει το πρώτο. Όχι τίποτα’ άλλο, αλλά με διευκολύνεις ώστε να μην νιώθω εγώ καθόλου τύψεις γι’ αυτά που σκέφτομαι κι εύχομαι για σένα. Ειλικρινά, ‘φίλε’ εμπρηστή, μου έχεις ξυπνήσει συναισθήματα κι ένστικτα που πίστευα πως δεν είχα. Καμία δικαιοσύνη δεν θα αποδώσει δικαιοσύνη πάρα μόνο η δικαιοσύνη του δίκαιου των απανθρακωμένων. Και αυτήν επικαλούμαι. Και παρακαλώ την επίσημη δικαιοσύνη, το επίσημο κράτος και τις επίσημες αρχές να σκεφτούν πολύ σοβαρά αυτή την ελάχιστη εξιλέωση -φόρο τιμής στους καμένους συνάνθρωπους μου.
Δεν είμαι εκδικητικός άνθρωπος. Δεν είμαι θυμωμένος άνθρωπος. Δεν είμαι πορωμένος άνθρωπος. Είμαι άνθρωπος. Κάτι που ΔΕΝ είναι οι ‘φίλοι’ εμπρηστές.
Τα χιλιάδες στρέμματα δάσους, τα 1000 σπίτια, οι αμέτρητες περιουσίες, οι 150 τραυματίες και οι 60 (μέχρι στιγμής) νεκροί μου είπαν να σας πω ότι θέλουν να ησυχάσει η ψυχούλα τους. Και εδώ δεν χωράνε συναισθηματισμοί, ανθρωπισμοί και ψευδό αλληλέγγυα αισθήματα.
Δυο ειδών θάνατοι είναι οι χειρότεροι. Ο θάνατος από τον πόνο της καμένης σάρκας και ο θάνατος από την αγωνιά της ασφυξίας. Και οι συνάνθρωποι μου έτυχαν και τα δυο αυτά είδη θανάτου ψες. Δεν τους άξιζε. Τους άξιζε μια προσπάθεια. Αλλά ρε συ παράσιτο εμπρηστή, δεν τους έδωσες την ευκαιρία. Περίμενες ύπουλα να σηκωθεί ο αέρας και μετά ύψωσες τις φλόγες τόσο ψηλά που ήταν αδύνατον για τους ΗΡΩΕΣ πυροσβέστες και διασώστες να κάνουν κάτι.
Πραγματικά. Τι τραγικές φιγούρες τα παιδιά της Πυροσβεστικής! Τους έβλεπα να δέρνονται με τις φλόγες, να τους καίνε τα πρόσωπα αλλά αυτοί εκεί, να προσπαθούν. Πολλοί τους λένε τεμπέληδες δημοσίους υπάλληλους. Ξέρεις μηρέ, αυτοί οι ‘εγώ σε πληρώνω’. Ένα θα σου πω. Ακόμα και 364 μέρες το χρόνο κι αν κάθεται σε μια καρέκλα και παίζει τάβλι (που δεν συμβαίνει ούτε αυτό) ο πυροσβέστης, για την μια μέρα που θα ζήσει αυτό που βλέπεις και θα παίξει τη ζωή του κορώνα γράμματα για σένα, αξίζει όλους τους μισθούς του κόσμου. Όχι δεν είμαι πυροσβέστης, νοσηλευτής είμαι. Αλλά υποκλίνομαι σ’ αυτά τα παιδιά γιατί μπαίνω στη θέση τους και βλέπω με τα ματιά τους καμία φορά. Και, πίστεψε με, ακόμα κι έτσι νιώθω μια δυσφορία, μια δύσπνοια, έναν τρόμο. Φαντάσου να είσαι εκεί με τις φλόγες να ορθώνονται 10 μετρά πάνω από σένα κι εσύ να είσαι με μια μάνικα για όπλο κι ένα σταυρό για φυλαχτό.
Πυροσβέστες, Εκαβιτες, στρατός, αστυνομία, λιμενικό, γιατροί και νοσηλευτές των νοσοκομείων, εθελοντές, αυτοί είναι οι συνάνθρωποι μου. Σε αυτούς υποκλίνομαι ταπεινά και τους ευχαριστώ για τις ζωές που έσωσαν με κίνδυνο τις δίκες τους.
Η Ελλάδα πεθαίνει. Γιατί κάποιοι έχουν διαλέξει θεό. Χρήμα.
Ναι θρηνώ. Η Ελλάδα θρηνεί. Οι Έλληνες θρηνούν. Όσοι είμαστε ακόμα ζωντανοί πρέπει να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων. Κάποιοι πρέπει να πολεμήσουμε για το αύριο. Γιατί σε πόλεμο είμαστε. Μας σκοτώνουν, μας πνίγουν, μας καίνε.
Σ’ αυτούς που έφυγαν μια μεγάλη συγνώμη. Στους συγγενείς τους που έμειναν, κουράγιο και σιωπή. Θρηνήστε τους ανθρώπους σας.
Ναι θρηνούμε κι έτσι πρέπει.
Λάμπρος Λιάπης (εχθρός αυτής της πραγματικότητας).”
