Κυρία Κατερίνα, έτσι την ξέρουν όλοι στην Τήνο. Μοδίστρα στο επάγγελμα, ανέλαβε αυτοβούλως ρόλο σπουδαίο, να μαγειρεύει για όσους έχουν ανάγκη.
Στο σπίτι της, τον πρώτο κρίκο μιας μεγάλης αλυσίδας αγάπης, μαγειρεύονται κάθε εβδομάδα 120 μερίδες φαγητό.
««Μη μείνει νηστικός κανείς». Αυτή είναι η έγνοια της, μου είχαν πει γνωστοί και φίλοι πριν τη συναντήσω. Άκουσα για την κυρία Κατερίνα πρώτη φορά φέτος, όταν λίγες ημέρες πριν από το Πάσχα ετοιμάσαμε για τον «Γαστρονόμο» το μεγάλο αφιέρωμα στη λαμπριάτικη κουζίνα των Κυκλάδων στον Πύργο, στην Τήνο. Τα φαγητά που περίσσεψαν ήταν πολλά.
«Τι θα απογίνουν;» σκεφτήκαμε.
«Μη στενοχωριέστε, τα έχουμε κανονισμένα», απάντησαν οι ντόπιοι μάγειρες που ήξεραν. «Θα τα στείλουμε στην “Κοινωνική κουζίνα”, να μοιραστούν εκεί που πρέπει». Κάπως έτσι έμαθα για την κυρία Κατερίνα, τη μοδίστρα.
Γύρω στις 120 μερίδες μαγειρεύει καθημερινά η κυρία Κατερίνα.
Ήταν θέμα ζωής και θανάτου όταν ήρθε στην Τήνο με βάρος ασήκωτο.
Για ένα τάμα. Θυμάται με κάθε λεπτομέρεια την ημέρα που έφτασε «στο νησί της Παναγιάς».
Ήτανε, λέει, 23 Ιουνίου 2009. Και έμεινε. Έμεινε για να συνεχίσει να προσεύχεται.
Εργάστηκε, αρρώστησε, της έφεραν φαγητό.
Οι γείτονες, οι γνωστοί. «Εγώ δεν ήθελα. Τι να το κάνω τόσο φαΐ;» Ήταν Απρίλιος του 2013, τότε που αναρωτήθηκε φωναχτά: «Εδώ δεν υπάρχει κανένας χριστιανός που να πεινάει, να του δώσουμε τα φαγιά;». Ρώτησε και έμαθε.
Τους έστειλε τα φαγητά, κι ύστερα κι άλλα.
«Μου καλάρεσε. Σκέφτηκα, και δεν τους κάνω και ένα πακέτο μακαρόνια;
Κι ύστερα και γεμιστά. Και ένα μουσακά. Με βοήθαγαν κι άλλοι άνθρωποι. Έτσι ξεκίνησαν όλα.
Μάθαμε ποιοι έχουν ανάγκη και σιγά σιγά το έργο μας μεγάλωσε.
Ευχαριστώ τον κόσμο που βοηθάει. Να είναι καλά τα παλικάρια μου… οι άγγελοί μου».
Είκοσι πέντε πακέτα ετοιμάζει καθημερινά. Κι έχει βοήθεια, πολλή. Ετοιμάζουν τσάντες με ρύζια, μακαρόνια, αυγά, λάδι, γάλατα, ψάρια. Δεν ξεμένει εύκολα, γιατί οι Τηνιακοί έχουν γίνει μια γροθιά.
Οργανώσανε μέχρι και συναυλία για τους σκοπούς της «Κοινωνικής κουζίνας». Πόσο με συγκίνησε όταν μου είπε ότι άνθρωποι τη βοηθάνε ακόμα και ανώνυμα: «Κάποια στιγμή μού χάλασε το ψυγείο.
Την ακριβώς επόμενη μέρα κάποιος, δεν γνωρίζω ποιος, είχε φροντίσει να μου το αντικαταστήσει.
Αργότερα έπαθε ζημιά η κουζίνα μου.
Την άλλη μέρα μού έφεραν μια καινούργια.
Ποιος;
Δεν γνωρίζω.
Έχω βοηθηθεί όσο δεν φαντάζεστε».
Κάθε Τρίτη και Τετάρτη, η κυρία Κατερίνα τα κανονίζει έτσι που να βγαίνουν περί τις 120 μερίδες φαγητό, το οποίο μοιράζεται εκεί όπου υπάρχει ανάγκη. Κάνει σωστή διαχείριση. Ρωτάει και μαθαίνει.
«Καθένας στο χωριό του ξέρει ποιος έχει ανάγκη. Οι δασκάλες στο σχολείο ξέρουν ποια παιδιά πεινάνε. Πρέπει να κάνω τα κουμάντα μου, μη λήξουν τα τρόφιμα που μου φέρνουν, μη χαλάσουν». Ξέρει και τα προβλήματα που έχει το κάθε σπίτι, κι ας μη γνωρίζει με τα ονοματεπώνυμά τους αυτούς που βοηθάει – τι σημασία έχει άλλωστε; Ποιος έχει χοληστερίνη, ποιος έχει πίεση ή ζάχαρο.
«Αύριο θα μαγειρέψω γεμιστά, φασολάκια, φακές και χάντρες. Να χορτάσουν, να τους πιάσει το φαγητό».