Υπάρχουν άνθρωποι βαθιά ενοχικοί. Είναι εκείνοι που κάθε τους κίνηση συνοδεύεται κι από μια δεύτερη σκέψη. Μήπως έκαναν κάτι κακό; Μήπως πρόσβαλλαν; Μήπως αδίκησαν άθελα τους κάποιον;
Αυτές οι ερωτήσεις γυροφέρνουν στο κεφάλι τους και θα τους ακούσεις να ζητούν συγνώμη ακόμη και για το ενδεχόμενο.
Αυτοί είναι η μία όχθη.
Στην αντίπερα πλευρά στέκουν οι άλλοι. Είναι αυτοί που προχωρούν τη ζωή τους δίχως δεύτερες σκέψεις, δίχως τύψεις, δίχως ενοχές.
Έβλαψαν, πείραξαν, έθιξαν, λύπησαν, είναι απλά γαρνιτούρα ασήμαντη σε αυτό το οικοδόμημα που ονόμασαν ζωή. Δική τους ζωή. Για τους άλλους δε νοιάστηκε κανείς.
Αυτούς θα τους δεις να ξαφνιάζονται σε κάθε προσπάθεια διεκδίκησης του δίκαιου από τον άλλο. Θα θιχτούν και θα ξεσπαθώσουν.
Ναι, αυτοί οι άνθρωποι ξεσπαθώνουν ακόμη και στα άδικα τους και ζητούν τα ρέστα.
Εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι, το λέει ο σοφός λαός κι έχει δίκιο.
Θα σηκώσουν τη φωνή, θα πατήσουν τις κατηγορίες και θα θελήσουν να επιβληθούν. Θα κάνουν τα άδικα δίκαια και θα πάνε να σε αναγκάσουν να ζητήσεις και συγνώμη.
Συγνώμη ο δίκαιος στον άδικο! Πού ακούστηκε, θα πεις. Κι όμως. Έλα να σου πω παραδείγματα να φρίξεις. Έλα να σου πω για απατεώνες που θέλησαν να βγουν λάδι κάνοντας αντεπίθεση και πατώντας στον ήπιο χαρακτήρα αυτού που αδικήθηκε.
Ένα θα σου πω για εκείνους που αντί να σκύψουν το κεφάλι και να ζητήσουν συγνώμη, να προσπαθήσουν να διορθώσουν κάπως το λάθος τους, βγάζουν νύχια και ζητούν να δικαιωθούν.
Ντροπή να τα λες. Ντροπή και να τα ζεις.
Εγώ ξέρεις τι θα σου πω; Ότι σε καμιά από τις δύο όχθες δεν κάνει να ζει κανείς. Μήτε να σε πατούν, μήτε να πατάς.
Να ζεις μόνο και να παλεύεις να μην κάνεις λάθη.
Να παλεύεις να είσαι δίκαιος, να μη θίγεις, να μη ρίχνεις τον άλλο.
Δύσκολο είναι και σίγουρα θα κάνεις λάθη. Ποιος άλλωστε κατάφερε ποτέ να μην κάνει;
Μαγκιά δεν είναι να σκύβεις ηττοπαθώς το κεφάλι. Μαγκιά δεν είναι να σηκώνεις και τη μύτη ζητώντας τα ρέστα.
Μαγκιά φίλε μου είναι να κοιτάς τον άλλο κατάματα και να του λες “Έφταιξα, το αναγνωρίζω, συγνώμη”.
Αυτή είναι η μαγκιά, αυτή και η ανθρωπιά σου. Κι έτσι πρέπει ο καθένας να κινείται στη ζωή.
Ισορροπεί μεταξύ δίκαιου και άδικου και επιλέγει να είναι δίκαιος. Κι αν πάλι η ρουφιάνα η ζωή τα φέρει να αδικήσει κάποτε, να έχει το τσαγανό να το παραδεχτεί και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Μήτε να λουφάξει σαν κότα, μήτε να ξεσηκωθεί σαν κοκόρι.
Μόνο να παραδεχτεί την αλήθεια και να πάει να διορθώσει ότι σώζεται. Αυτό και μόνο.
Αν ρωτάς εμένα θα σου πω ότι είναι δύσκολο να είσαι δίκαιος. Αλλά αυτό οφείλει να ‘ναι και το ζητούμενο.
Ας το παλέψουμε κι ό,τι γίνει. Κι αν πάλι δε γίνει, τουλάχιστον ας παραδεχόμαστε τα λάθη μας.
Της Στεύης Τσούτση.