Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Παράξενο πράγμα ο εγωισμός.
Όσο προσπαθείς να τον ικανοποιήσεις, ζητάει κι άλλο λίγο. Και λίγο ακόμα. Κι ακόμα πιο πολύ.
Κι είναι αργά όταν καταλάβεις πως η πείνα του εγωισμού είναι ακόρεστη.
Κι είναι ακόμα πιο αργά όταν κοιτάξεις πλάι σου να βρεις εκείνη τη γυναίκα που σε περίμενε να την κοιτάξεις για να σου χαμογελάσει, και δεν την βρεις.
Όχι, δεν έφυγε.. δεν κουράστηκε να περιμένει.. δεν βαρέθηκε.. απλά, την ξέχασες.
Ξέχασες πως οι άνθρωποι χαμογελούν με πράγματα απλά.
Ξέχασες πως ο έρωτας ζει μέσα από μια καλημέρα που δεν θα στείλεις, αλλά θα πεις από κοντά.
Μέσα από ένα φιλί που θα το δώσεις στα γρήγορα, λίγο πριν ξεκινήσει η μέρα.
Μέσα σε μια έκπληξη, ένα «σ’αγαπώ» κι ένα «σε χρειάζομαι».
Ναι μωρέ, μην ταράζεσαι. Όλοι χρειαζόμαστε τον άνθρωπό μας.
Ανάγκη τον έχουμε κι αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι να φωνάζεις «δεν έχω ανάγκη κανέναν» και να είσαι ένα ανάπηρο κουφάρι που για να μην καταλάβουν το κενό του προκαλεί πόνο έτσι, για να υπάρχει!
Ο έρωτας ζει μέσα στα βράδια που θα μοιραστείς έναν καναπέ και μια σιωπή.. μια ταινία κι ένα ποτήρι κρασί. Ένα, όχι δυο…
Ξέχασες να την κάνεις επιλογή σου.
Τη θεώρησες δεδομένη. Την θεώρησες βέβαιη, και την ξέχασες.
Ξέχασες όμως πως εκείνη, μπορούσε να ζήσει χωρίς εσένα, αλλά δεν ήθελε.
Ξέχασες πως από δεκάδες επιλογές, εκείνη ήθελε μόνο εσένα.
Ξέχασες πως από όλα τα χαμόγελα του κόσμου, από όλα τα τραγούδια του κόσμου, από όλα τα χάδια του κόσμου, εκείνη, ζούσε για το δικό σου!
Κι εκείνη φεύγοντας, δεν σου είπε λέξη.
Τι να σου πει άλλωστε;
Καιρό τώρα, ούτε την ακούς, ούτε την βλέπεις.
Ζεις με έναν εγωισμό που τον ξεπληρώνεις με στιγμές και χρόνο δανεικό.
Ζεις σε ένα παραμύθι που ψάχνεις τον κακό μπαμπούλα και δεν έχεις καταλάβει πως ο μπαμπούλας, έγινες εσύ.
Και τώρα;
Και τώρα σαν παραπονεμένο πιτσιρίκι, τα βάζεις με θεούς και δαίμονες που δεν την βρίσκεις.
Μα κοιτάξου μια στάλα στον καθρέφτη.
Κοιτάξου λίγο και ρώτα τον εαυτό σου, μήπως το παιχνίδι παίζεται ακόμα;;
Μήπως προλαβαίνεις;
Ο έρωτας φίλε μου παίζεται στα απλά και κερδίζεται στο μαζί.
Θέλει ντόμπρες κουβέντες, αντρίκιες.
Ένα «μου λείπεις», ένα «συγγνώμη» κι ένα «πάμε από την αρχή» όταν τα νιώσεις και την κάνεις να τα νιώσει, αρκούν.
Βλέπεις ο έρωτας, αντίθετα από τον εγωισμό, χορταίνει γρήγορα όταν του δώσεις αληθινά χάδια, αληθινά φιλιά κι ένα «μαζί» να πορεύεται στα εύκολα και στα δύσκολα.